Donna, far away from Maradona

Φαίνεται ότι έχω αρχίσει ήδη να υπνοβατώ εν μέσω σχολίων άλλων. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα ήταν όντως μια υπνοβασία; So be it.



Old Boy said...

Yπνοβάτη, σ' ευχαριστώ για το εξαιρετικό σου σχόλιο. Επειδή το θέμα είναι τεράστιο, παραθέτω αυτούσιο το απόσπασμα της Ντόνα και τα ξαναλέμε:

"Ηe began by talking about what he called the burden of the self, and why people want to lose the self in the first place.

"Why does that obstinate little voice in our heads torments us so?" he said, looking round the table. "Could it be because it reminds us that we are alive, of our mortality, of our individual souls -which after all, we are too afraid to surrender but yet make us feel more miserable than any other thing? But isn't it also pain that often makes us most aware of self? It is a terrible thing to learn as a child that one is being separate from all the world, that no one and no thing hurts along with one's burned tongues and skinned knees, that one's aches and pains are all one's own. Even more terrible, as we grow older, to learn that no person, no matter how beloved, can ever trully understand us. Our own selves make us most unhappy, and that's why we're so anxious to lose them. don't you think? Remember the Erinyes? How did they drive people mad? They turned up the volume of the inner monologue, magnified qualities already present to great excess, made people so much themselves that they couldn't stand it."

"Which is by far the most mysterious" said Julian "We have been accustomed to thinking of religious ecstasy as a thing found only in primitive societies, though it frequently occurs in the most cultivated peoples. The Greeks, you know, really weren't very different from us. They were a formal people, extremely civilized, rather repressed. And yet they were frequently swept away en masse by the wildest enthusiasms -dancing, frenzies, slaughter, visions- which for us, I suppose, would seem clinical madness, irreversible. Yet the Greeks -some of them, anyway- could go in and out of it as they pleased. We cannot dismiss these accounts entirely as myth. They are quite well documented, though ancient commentators were as mystyfied by them as we are. Some say they were the results of prayer and fasting, others that they were brought about by drink. Certainly the group nature of the hysteria had something to do with it as well. Even so, it is hard to account for the extremism of the phenomenon. The revelers were apparently hurled back into a non-rational, pre-intellectual state, where the prsonality was repalced by something different - and by "different" I mean something to all appearances non mortal. Inhuman."

I thought of the Bacchae, a play whose violence and savagery made me uneasy, as did the sadism of its bloodthirsty god. Compared to the other tragedies, which were recognizable principles of justice no matter how harsh, it was a triumph of barbarism over reason: dark, chaotic, inexplicable.

"We don't like to admit it" said Julian "but the idea of losing control is one that fascinates controlled people such as ourselves more than almost anything. All trully civilized people -the ancients no less than us- have civilized themselves through the willful repression of the old, animal self. Are we, in this room, really very different from the Greeks or the Romans? Obsessed with duty, piety, loyalty, sacrifice? All those things which are to modern taste so chillng?

And what could be more terrifying and beautiful, to souls like the Greeks or our own, than to lose control completely? To throw off the chains of being for an instant, to shatter the accident of our mortal selves? Euripides speaks of the Maenads: head thrown back, throat to the stars, mpre like deer than human being. To be absolutely free! One is quite capable, of course, of working out these destructive passions in more vulgar and less efficient ways. But how glorious to release them in a single burst! To sing, to scream, to dance barefoot in the woods in the dead of night, with no more awareness of mortality than an animal! These are powerful mysteries. The bellowing of bulls. Springs of honey bubbling from the ground. If we are strong enough in our souls we can rip away the vail and look that naked, terrible bauty right in the face; let God consume us, devour us, unstring our bones. Then spit us out reborn. And that, to me, is the terrible seduction of Dionysiac ritual. Hard for us to imagine. That fire of pure being".

2:45 πμ

ypnovatis said...

Ναι, old boy, το απόσπασμα ήταν περισσότερο διαφωτιστικό. Ενισχύει ακριβώς την άποψή μου ότι και η Ντόνα παρατηρεί αμήχανη (αν και με αρκετά εφόδια εγκυκλοπαιδικής και ορθολογικής - επιστημονικής γνώσης, ίσως και διαίσθησης) αυτά που μας έχουν παραδοθεί ως μυστήρια. Το θέμα είναι οντως τεράστιο, διότι τι είναι το "animal self", στο οποίο αναφέρεται; Είναι όντως "self" καθαυτό ή μήπως η αναίρεση του self, που εμπεριέχεται εντός του ιδίου του self ως όριό του; Προφανώς, η έννοια του self στους Αγγλοσάξωνες είναι διαφορετική απ' αυτό που θα εννοούσαμε εμείς με το "εαυτός" επί παραδείγματι. Έστω ότι κάτι τέτοιο πάλι υπάρχει ας πούμε. Δεν προϋπήρχε, αλλά είναι καθαυτό το αποτέλεσμα της repression (της απώθησης), ήτοι υφίσταται μόνον ως απωθημένο. Με την ίδια κίνηση κατά κάποιο τρόπο δημιουργείται και το "συμβατικώς" εννοούμενο self και το "animal self". Με αυτό θέλω να πω ότι δεν είναι απλώς κάτι το οποίο προϋπήρχε και απωθείται από μια χειρονομία της λογικής ή της οντογενετικής εξέλιξης στον άνθρωπο, αλλά υπάρχει και είναι νοητό (το animal self) μόνο εν σχέσει προς το "κανονικό" self. Το σχίσιμο (rip away) του πέπλου είναι η απώλεια της διάκρισης. Μετά το σχίσιμο δεν θα μπορούσε να υπάρχει ούτε self ούτε animal self. Δεν είναι επανεύρεση του animal self από το self που ποθεί την επανένωση, αλλά διάλυση αμφοτέρων. Κανένας δεν θα μπορούσε να πει τι συμβαίνει εκεί, ούτε ίσως και οι ίδιοι που υποτίθεται ότι πέρασαν από κει. Δεν είναι ένα in and out of it (as they pleased), αλλά η διάλυση της διάκρισης μέσα και έξω. Δεν είναι απλώς ένα pre-intellectual state, διότι ακριβώς υπάρχει μόνο εν σχέσει με τον νου, μόνο που η αντίθεση intellectual - pre-intellectual ξεδιπλώνεται εδώ στον ίδιο το νου ως χρονική "εξέλιξη".

Δεν είναι μόνον αυτά. Για παράδειγμα τι αντιπροσωπεύει ο inner monologue, ο εσωτερικός μονόλογος, που εκμεταλλεύονταν οι Ερινύες; Θα προτιμούσα ένα πιο σοφιστικέ μοντέλο του, όσο θελκτική κι αν παρουσιάζεται η μεταφορά που χρησιμοποιεί η Ντόνα. Θα προτιμούσα εδώ τα κείμενα τα ίδια, διότι αυτά φιλτράρονται μέσα από τα λόγια της. Αλλά για να μη μπλέξω εδώ και ξεφύγω τελείως από το εναρκτήριο λάκτισμα του σχολίου μου, που ήταν σε σχέση με το δικό σου κείμενο, ας βάλω μια (προσωρινή) τελεία.

ΥΓ
Το έχεις το κείμενο της Ντόνα υπό ηλεκτρονική (preferably plain text) μορφή;