Το βάρος της στολής

Δυστυχώς, ο Old Boy δεν είχε το κείμενο της ντόνας, κρίμα, και το ήθελα στα αγγλικά, ενδεχομένως για να το βάλω κι αυτό στη μεγάλη σειρά βιβλίων που είναι να διαβάσω. Τελικά έχω σταματήσει να μετράω τη σειρά, σε λίγο η λέξη σειρά θα χάσει το νόημά της εν προκειμένω. Πάντως είναι πιθανότερο να το διαβάσω ως ηλεκτρονικό κείμενο παρά ως έντυπον επί χάρτου. Πιο πιθανό είναι να μη το διαβάσω καθόλου, αλλά επ' αυτού ίσως σε άλλη ιστο-δημοσίευση.

Λοιπόν, μου έρχεται στο νου ότι ο "ιστός" και η "ιστορία" ακούγονται κάπως όμοια, κάτι μπορεί να βγει απ' αυτό, σε ό,τι αφορά την απόδοση στα ελληνικά του blog (weblog).

Αφού, όμως, το σχόλιό μου (του σχολίου - ω σχόλιον) στο σχόλιο του old boy ανήκει μάλλον στην επικράτεια των υπνοβασιών, γι' αυτό θα βρει κι αυτό τη θέση του εδώ.

Old Boy said...

Αγαπητέ υπνοβάτη, οι γνώσεις μου τόσο αναφορικά με αρχαία κείμεανα όπως οι "Βάκχες", όσο και με το τι ορίζεται επιστημονικά ως "εαυτός", "εγώ", "υπερεγώ", "συνειδητό", "ασυνείδητο" κλπ είναι δυστυχώς ελλιπείς. Ας πούμε ότι έχω μια εγκυκλοπαιδική ημιμάθεια. Είναι πολύ συναρπαστικά όσα επισημαίνεις και μου δίνουν ιδιαίτερη χαρά. Ας προσπαθήσω να συνοψίσω τη δική μου οπτική γωνία. Είμαστε ο "εαυτός" μας, αλλά ταυτόχρονα κουβαλάμε παντού και πάντα τον εαυτό μας σαν βαρίδι. Δεν απαλλασσόμαστε απ' αυτόν ούτε στον ύπνο μας (αντίθετα εκεί είναι που μας κατακυριεύει). Δεν θα ήταν όμορφα να μπορούσαμε για πέντε λεπτά την μέρα ή για πέντε λεπτά το χρόνο ή για πέντε στιγμές στη ζωή μας να απαλλαγούμε εντελώς απ' αυτόν; Να μην έχουμε καμία μα καμία σκέψη Του στο μυαλό μας, κανένα μα κανένα άγχος Του, καμιά μα καμιά ενοχή Του; Γίνεται; Ίσως δεν γίνεται. Άλλοι παλεύουν να εκμηδενισθούν ή να γίνουν ένα με το Θείο δια της άκρας προσευχής και του μοναχισμού. Άλλοι καταλήγουν στην τρέλλα. Δεν αρνιέμαι τον εαυτό μου, δεν επιζητώ να τον χάσω. Αλλά δεν θα ήταν άσχημα να μπορώ να τον βγάλω για λίγο σαν να ήταν στολή και να μείνω γυμνός. Αυτό που θα μείνει γυμνό θα είμαι και πάλι εγώ; Ίσως να μην είμαι. Αλλά δεν θα με νοιάζει εκείνη την ώρα, γιατί εκείνη την ώρα θα είμαι ελεύθερος από σκέψεις που σκοτίζουν το νου, από σκοτούρες. Δεν θα έχω νου καν; Δεν μπορεί, θα έχω. Απλώς θα έχει πατηθεί για λίγο το pause στις καλωδιώσεις του εγκεφάλου μου που συνιστούν εμένα. Πεσ' το όπως θες, αλλά στο Ντραγκάο για κάποια (μισό; - ένα; - δύο;) δευτερόλεπτα ΕΦΥΓΑ, για λίγο ΚΑΤΙ ΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕ, για λίγο ήμουν ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

ypnovatis said...

Old boy, όταν "έφυγες" το είχες επιζητήσει; Έγινε σκοπίμως; Δεν νομίζω να το περίμενες καν. Είναι όπως μια φράση που είχα διαβάσει: "όσο το ψάχνεις δεν είσαι εκεί" ή κάπως έτσι τέλος πάντων, και αν το δεις και τελείως λογικά, it makes sense, αφού για να το ψάχνεις δεν θα βρίσκεσαι εκεί που είναι αυτό, ό,τι κι αν είναι. Περιέγραψες μιαν εκστατική εμπειρία που είχες στο Ντραγκάο. Ίσως να είχες δίχως να το ξέρεις προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Δεν ήταν ούτε είναι σκοπός μου να το αμφισβητήσω, όταν αποφάσισα να γράψω το πρώτο μου σχόλιο. Ήταν απλώς να δείξω την άλλη πλευρά ταυτίσεων, που πολλές φορές εκκινούν από τέτοιου τύπου εκστατικές εμπειρίες. Έκανα σχόλιο πάνω σε ό,τι προσπάθησες να συναγάγεις εκ της εμπειρίας σου, όχι στην εμπειρία καθαυτή, αυτή είναι καταδική σου. Επεχείρησες, πάντως, αφού αυτό σε κατέπληξε όπως αντιλαμβάνομαι, να βρεις κάτι που να μπορεί να περιγράψει με λόγια αυτό που εσύ βίωσες δίχως να γνωρίζεις τι ήταν, και η Ντόνα Ταρτ είχε μια καταρχήν περιγραφή που ταίριαζε με αυτό. Εγώ παρενεβλήθην, ως οχληρός κώνωψ, στο σημείο εκείνο που αυτό το πράγμα σταματάει να είναι μια δική σου βουβή εμπειρία και γίνεται λόγος, με τον οποίο προσπαθείς να την κάνεις γνωστή, να τη μεταδώσεις, να μας την κοινωνήσεις. Εδώ αρχινάει, είτε το θέλεις είτε όχι, κάποιου είδους "θεωρία", από τη δική σου μεριά μάλιστα. Και πέραν της ντόνα, στο τελευταίο σου σχόλιο χρησιμοποιείς και μεταφορές από τους υπολογιστές και τα δίκτυα, χεχε, εύλογο και θεμιτό, αφού στη σημερινή εποχή ζούμε, όχι στην αρχαία ελλάδα και τον καιρό των ελευσινείων μυστηρίων. Μάλιστα η δική σου μεταφορά μου αρέσει περισσότερο από της ντόνα.

Και καλό θα ήταν, δε λέω, να μπορούσες να βγάζεις το εγώ σου ως στολή ή ένδυμα, αλλά οπωσδήποτε εξίσου καλό θα ήταν να μπορούσες μετά να το ξαναβρείς (αυτό ή κάποιο άλλο), και βέβαια να μη κυκλοφορεί καμιά πεινασμένη τίγρις στα πέριξ την ώρα αυτή. Αυτήν θα την βάραινε η πείνα της και θα ξαλάφρωνε με το δικό σου "βάρος".

Και γιατί θα ήταν ο εαυτός που έχει το βάρος; Δεν λέω ότι δεν μπορεί να είναι αυτός, αλλά είναι αναγκαίο να είναι αυτός; Τα πράγματα έχουν το δικό τους βάρος, πώς θα ήταν δυνατόν να απαλλαγούμε από αυτά; Το ίδιο το σώμα μας έχει το δικό του βάρος, τους δικούς του χυμούς, ρυθμούς, αρρυθμίες, ασθένειες, δυσφορίες, ευφορίες... Και πώς γνωρίζεις ότι ο εαυτός μας είναι αυτός που μας κυριεύει στα όνειρά μας; Από ποια μεριά στέκεσαι όταν διατυπώνεις την κρίση αυτή; (Ιδού πάλι οι αθέλητες ριπές ερωτήσεων, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, και ίσως δεν απευθύνομαι μόνο σε σένα). Δεν υπάρχει συμμετρία μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας (ή μή ονείρου).

Φαίνεται ότι ξύπνησα όπως τα έγραφα αυτά και βρήκα τον εαυτό μου να ακροβατεί στο χείλος της βεράντας.

nuff said